Αξίωση αποζημίωσης για αναπηρία και βλάβη υγείας στο επάγγελμα του ασφαλιστή.
Οι λέξεις και έννοιες του τίτλου, σ’ αυτό το άρθρο, ακούγονται πολλές φορές καθημερινά στο λεξιλόγιο του ασφαλιστή και αφορούν άμεσα τρεις πλευρές: τους ίδιους ασφαλιστές, τους πελάτες και τις εταιρείες.
Οι έννοιες «αναπηρία» και «αποζημίωση» δεν είναι και τόσο «ξεκάθαρες» ούτε στο νομικό κόσμο ούτε και στα συμβόλαια.
Οι λέξεις και έννοιες του τίτλου, σ’ αυτό το άρθρο, ακούγονται πολλές φορές καθημερινά στο λεξιλόγιο του ασφαλιστή και αφορούν άμεσα τρεις πλευρές: τους ίδιους ασφαλιστές, τους πελάτες και τις εταιρείες.
Οι έννοιες «αναπηρία» και «αποζημίωση» δεν είναι και τόσο «ξεκάθαρες» ούτε στο νομικό κόσμο ούτε και στα συμβόλαια.
Η διάταξη του άρθρου 931 Αστικού Κώδικα που μπήκε σε ισχύ στις 23.2.1946 άλλαξε μια φορά το 1983 με το Ν. 1329. Καθόριζε το εξής: «Αναπηρία ή παραμόρφωσις ην υπέστη ο παθών, λαμβάνεται ιδιαιτέρως υπόψιν κατά την επιδίκαση αποζημιώσεως, εάν επιδρά εις το μέλλον αυτού, ιδία δε εις την αποκατάστασιν γυναικός». Με το νόμο περί ισότητας και την κατάργηση της προίκας «η αποκατάστασις της γυναικός» αφαιρέθηκε. Το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της υγείας είναι πλέον αυτό που προστατεύεται και οδηγεί σε αξίωση αποζημίωσης.
Δικαστικοί και νομικοί σε κάθε περίπτωση προσπαθούν να αποδείξουν την έννοια «αναπηρία», την επίδρασή της στο μέλλον του παθόντα και τις προϋποθέσεις αποζημίωσης.
«Μέλλον» είναι η επαγγελματική οικονομική και κοινωνική εξέλιξη του προσώπου-μια έννοια και αυτή αόριστη.
«Μέλλον» είναι η επαγγελματική οικονομική και κοινωνική εξέλιξη του προσώπου-μια έννοια και αυτή αόριστη.
«Αναπηρία» θεωρείται κάποια έλλειψη νοητικής, σωματικής ή ψυχικής ακεραιότητος του προσώπου και «παραμόρφωση» είναι κάθε ουσιώδης αλλοίωση της εξωτερικής εμφανίσεως του προσώπου (κατά τις απόψεις της Ιατρικής και αντιλήψεις της Ζωής). Η αναπηρία εξετάζεται να είναι μόνιμη και διαρκής ή και προσωρινή όταν επιδρά στην απώλεια ίσων ευκαιριών για τον παθόντα…
Σκοπός αποζημίωσης είναι η αποκατάσταση ζημίας και η «αναπηρία» έχει συνέπεια την ποιοτική υποβάθμιση του μέλλοντος του παθόντα και η μειονεκτική του θέση έναντι τρίτων. Ο νόμος θέλει να προστατεύσει την υγεία και όχι την περιουσία κάποιου, γι’ αυτό και προτείνει αποζημίωση περιουσιακή εύλογη. Το άρθρο 21 του Συντάγματος ορίζει ότι «το κράτος μεριμνά για την υγεία των πολιτών και παίρνει ειδικά μέτρα για την προστασία της νεότητας, του γήρατος, της αναπηρίας και για την περίθαλψη των απόρων».
Το θέμα αφορά και τους ασφαλιστές ως άτομα και επαγγελματίες για δικαίωμα αποζημίωσης εάν υποστούν βλάβη της υγείας τους από ενέργειες του εργοδότη τους ή των προστηθένων από αυτόν προσώπων…
Υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις «αλλαγών του επαγγελματικού περιβάλλοντος των ασφαλιστών» που επιδρούν στην υγεία τους εξαιτίας αποφάσεων των εργοδοτών.
Οι επαγγελματικοί σύλλογοι ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ουδέποτε ενδιαφέρθηκαν για την ψυχολογική καταπίεση και την ψυχική ακεραιότητα των μελών τους κατά την έννοια του άρθρου 931 ΑΚ και Ν. 1329/1983 που οδηγεί σε αποζημίωση παθόντων. Η αξίωση αποζημίωσης θεμελιώνεται και στην απώλεια «μελλοντικών ευνοϊκών ευκαιριών» που πιθανόν κάποιος εργοδότης με πράξεις ή παραλείψεις αφαιρεί.
Ειδικότερα οι ασφαλιστές και οι οικείοι τους πέραν των αμοιβών και προμηθειών τους που δικαιούνται σε μια δυσμενή αλλαγή ασυνήθιστη κατά την φοράν των πραγμάτων και καταπάτησης συμφωνηθέντων κατά την έναρξη συνεργασιών δικαιούνται να εγείρουν αποζημίωση σε καρδιοπάθειες, ασυνήθιστες παχυσαρκίες, εγκεφαλικά επεισόδια προκληθέντα από έντονα στρες κλπ.
Οι έντονες απαιτήσεις παραγωγής ή απειλές διακοπών συμβάσεων δεν είναι συμβατές με το νόμο αφού δεν περιλαμβάνονται στις συμβάσεις συνεργασίας. Έντονες είναι οι αντιδράσεις πολλών ασφαλιστών για καθημερινές απειλές και εκβιασμούς που οδηγούν σε έντονο στρες και επιδείνωση της ψυχικής και σωματικής υγείας. Οι όροι εσωτερικών κανονισμών και υποχρεώσεων σε αρκετές συμβάσεις είναι καταχρηστικοί.Δεν επιθυμούμε να αναφερθούμε σε συγκεκριμένα παραδείγματα «αναπήρων» ασφαλιστών και «εν αδίκω» εταιρειών, επιθυμούμε όμως να κάνουμε έκκληση για «εργασιακή ειρήνη». Τη μείωση ζημιών κακών διοικήσεων δεν είναι δίκαιο να την «πληρώσουν» με τη ζωή τους οι ασφαλιστές πρώτης γραμμής. Ούτε είναι λύση η αξίωση αποζημίωσης μεταξύ «πρώην συνεταίρων». Όμως οι καιροί άλλαξαν και ο καθένας ψάχνει το συμφέρον του που «εν ευρεία εννοία» το στερούνται και οι καταναλωτές «ένεκεν των οποίων» υπάρχουν εταιρείες και διαμεσολαβούντες.
Η «ποιοτική υποβάθμιση» της υγείας των διαμεσολαβούντων επιδρά και στην ποιότητα του μέλλοντος της ασφ. αγοράς και τη στελέχωσή της. Το σύγχρονο Management απεχθάνεται τις «σκληρές δικτατορίες». Τα συμβόλαια ΑΣΤΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ χτυπάν καμπανάκια…
Το άρθρο έγραψε στο Nextdeal o κ. Ευάγγελος Γ. Σπύρου
