Άνθρωποι και ανθρωπάκια…

Τον τελευταίο καιρό γίναμε όλοι μάρτυρες  ,μίας προσπάθειας από ασφαλιστική εταιρία να επιβάλει στην ασφαλιστική αγορά  μία νέα τάξη πραγμάτων όσον αφορά  την φιλοσοφία ανάπτυξης  της , αδιαφορώντας παντελώς  για το ανθρώπινο δίκτυο πωλήσεων της και μάλιστα
με περισσή αλαζονεία  που της δίνει η εξουσία του εργοδότη απειλεί με αποπομπή  όλους όσους τολμήσουν να διαμαρτυρηθούν .

 Παράλληλα ορισμένοι διοικούντες της ίδιας εταιρίας  αναφέρονται με απαξία στο θεσμό του agency system και έχουν μάλιστα απομακρύνει  σχεδόν το 90% των συντονιστών, άλλους με καταγγελία και άλλους εξαναγκάζοντας τους σε <<οικιοθελή>> παραίτηση. Το ίδιο έκαναν και σε πλειάδα ασφαλιστών με την αιτιολογία ότι  δεν έπιαναν τον στόχο <<ζωής>>.

Προσφάτως  παρακολουθούμε την εν λόγω εταιρία να <<επιτίθεται>> και στα υπόλοιπα  συνεργαζόμενα δίκτυα της, πράκτορες ,μεσίτες ,ασφαλιστικούς διαμεσολαβητές κλπ. με πωλήσεις απ ευθείας μέσω  του διαδικτύου προσελκύοντας πελάτες δίνοντας γενναίες εκπτώσεις. Και αναρωτιόμαστε  το γιατί!!!

Οι λόγοι προφανείς και δεν χρειάζονται ανάλυση. Αυτό που συμπεράνει κανείς εύκολα είναι ότι το επάγγελμα του ασφαλιστικού διαμεσολαβητή κατά την ταπεινή μου άποψη είναι στον αέρα και θα σβήσει εάν δεν γίνει κάτι .Οι εταιρίες βρήκαν πρόσφορο έδαφος  και κάνουν ότι κάνουν. Το ερώτημα είναι …εμείς τι κάνουμε; Είμαστε οργανωμένοι; Είμαστε ενωμένοι; Είμαστε συσπειρωμένοι ,έχουμε φωνή ,έχουμε τους κατάλληλους ανθρώπους στις  καίριες θέσεις να υποστηρίζουν τα συμφέροντα μας; Πιστεύω πως όχι!

  Θα χρησιμοποιήσω  αποσπάσματα από τα γραφόμενα του Αλέξη Παπαχελά ,διευθυντή της Καθημερινής , σε άρθρο του που έλεγε..  Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματά μας είναι το γεγονός ότι ανθρωπάκια, πολύ μικρά ανθρωπάκια βρέθηκαν σε κρίσιμες θέσεις ευθύνης στην ελληνική κοινωνία….. Άνθρωποι φοβισμένοι, θέλουν να περάσει η θητεία τους χωρίς μπελάδες, χωρίς αντιπαραθέσεις…. και προσεύχονται μην τους τύχει καμιά στραβή.

Τα ανθρωπάκια έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Είναι όλοι «καλοί άνθρωποι» και δεν νιώθουν ότι είναι τόσο μικρά σε σχέση με τις προσδοκίες του θεσμού που υπηρετούν.

 Το άλλο τους χαρακτηριστικό είναι πως όταν έρχονται τα δύσκολα, καταρρέουν. Δεν ξέρουν τι να κάνουν, δεν θέλουν μπελάδες, θέλουν την ησυχία τους. Τους είναι αδύνατον να πάρουν μιαν απόφαση με κόστος, να βρουν το θάρρος και να κάνουν αυτό που απαιτεί η θέση τους. Τα ανθρωπάκια είναι τόσο εθισμένα στην ίντριγκα, στη διαπλοκή και στις δημόσιες σχέσεις, που αδυνατούν να σκεφθούν, έστω και για ένα δευτερόλεπτο, σαν ηγέτες .

Από την άλλη μεριά έχεις τις φωτεινές εξαιρέσεις, τους πολλούς ανώνυμους λεβέντες του χρέους, που κάνουν τη δουλειά, τιμούν τη θέση τους και κρατούν το επάγγελμα ψηλά. Για να πούμε όλη την αλήθεια υπάρχουν ακόμα  αρκετοί  ευσυνείδητοι  άνθρωποι που κάνουν τη δουλειά τους σωστά, πληρώνονται λίγο και μας επιτρέπουν ακόμη να λέμε ότι υπάρχει κράτος στην Ελλάδα. Το πρόβλημα είναι το πώς θα αλλάξουμε οριστικά και αμετάκλητα τους μηχανισμούς και θεσμούς που επιτρέπουν σε ανθρωπάκια, να φτάνουν στην κορυφή διαφόρων θεσμών του δημοσίου βίου.

Στο δικό μας χώρο οι λεβέντες μπορεί να είναι απλοί ασφαλιστές, μπορεί να είναι πράκτορες  και μεσίτες χωρίς να κάνουν πολλή φασαρία . Και  αν αντιδρούν ,αντιδρούν θέλοντας να προστατεύσουν  το επάγγελμα από ατομιστές  υπερφίαλους αριβίστες  που στην προσπάθεια τους για ανέλιξη  είναι ικανοί  αφήσουν πίσω τους καμένη Γή, αν μπορούν. Η αλήθεια είναι πως σε ορισμένες περιπτώσεις, συναντάς όλο και περισσότερο επαγγελματίες με άποψη και θάρρος.

Μακάρι να μπορούσαμε να πούμε το ίδιο για τους  συναδέλφους  που  χειροκροτούν ακόμα στις διάφορες συναντήσεις και τις κοπές πίττας , οποιαδήποτε ανακοίνωση είτε υπέρ τους είτε εναντίον τους.

Αναγνώστης