Η οικονομική κρίση που βιώνουμε όλοι τον τελευταίο καιρό δυστυχώς χτύπησε και το δικό μου επάγγελμα αλύπητα και σκληρά.
Σήμερα είναι πρώτη φορά στη ζωή μου που φοβάμαι ότι θα με κλείσουν φυλακή με πρωτοστάτη το ίδιο το κράτος!
Η εξαθλιωμένη οικονομική μου κατάσταση είναι μέχρι στιγμή λογιστική ,δηλαδή στα χαρτιά. Χρωστάω σε τράπεζα(επισκευαστικό) ,σε πιστωτικές που <<φόρτωσα >> τους τελευταίους μήνες και στον ΟΑΕΕ. Και χρωστάω γιατί <<γράφω ζημίες και έχω έλλειψη ρευστότητας. Παρ όλα αυτά από την ζημιά κρατώ ένα μικρό μέρος για τροφή και πάγια (ΔΕΗ-ΝΕΡΟ-ΔΕΠΑ) μέχρι να περάσει η μπόρα(έτσι νόμιζα στην αρχή).
Όταν έλθει η ημέρα να γίνουν άμεσα απαιτητά τα ποσά των παραπάνω υποχρεώσεων ,τότε αυτόματα θα γίνει η οικονομική ζημία από λογιστική πραγματική και τότε θα ακολουθήσει η πραγματική δυστυχία. Μου λένε πολλοί παλιοί <<φίλοι>> τεχνοκράτες ,τυχεροί που έχουν ακόμα την δουλειά τους, ,κλείστο το ρημάδι ,τι το κρατάς εφόσον μπαίνεις μέσα;
Για να είμαι ειλικρινής το σκέφτηκα πολλές φορές και τελευταία το σκέφτομαι κάθε μέρα. Το αναπάντητο ερώτημα που τους κάνω είναι …εντάξει παιδιά το κλείνω το γραφείο αύριο το πρωί ,είμαι 56 ετών ,ξέρω λίγα οικονομικά, θα βρω κάποια δουλειά άμεσα που να μου εξασφαλίσει τα προς το ζην; Αν υποθέσουμε πως ναι(πράγμα απίθανο) ,θα μπορέσω μέσω του νέου μισθού εκτός από τα προς το ζην να εξυπηρετώ τις υπόλοιπες οικονομικές υποχρεώσεις μου; Αυτά βασανίζουν καθημερινά το μυαλό μου και έχουν χαλάσει την υγεία μου. Λένε οι πολιτικοί να κάνουμε υπομονή και να βοηθήσουμε όλοι μαζί να βγει η χώρα μας από αυτή την δεινή κατάσταση. Λέω ναι στην λιτότητα και κάνω υπομονή ,όση μου απέμεινε, ελπίζω σε κάποια ανάκαμψη και ζω με την ελπίδα βρε αδελφέ. Άλλωστε η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Κάνω κουράγιο, αλλά δυστυχώς αδυνατώ να επωμιστώ ακόμα περισσότερες φορολογικές επιβαρύνσεις, γιατί δεν έχω. Ας με πιστέψει κάποιος επιτέλους. Στερούμαι ρευστότητας ,είναι θέμα επιβίωσης .Για να ανταπεξέλθω σε νέα βάρη θα πρέπει να στερηθώ τα στοιχειώδη αγαθά που είναι η τροφή και το νερό και τα βασικά που είναι η στέγη και το ρεύμα. Δεν αναφέρομαι σε ένδυση υπόδηση ,τηλέφωνο ,κοινωνικές υποχρεώσεις, σπουδές του μικρού μου παιδιού κλπ. Δεν βλέπω φώς στο τούνελ ούτε μπορώ να είμαι αισιόδοξος. Είμαι ένας μελλοντικός άστεγος. Πείτε μου λοιπόν πατριώτες μου τι πρέπει να κάνω όταν ακούω πολιτικούς αμετανόητους ,αριβίστες ,αλαζόνες ,χορτασμένους ,και ορισμένους ψυχικά ασταθείς, να μου λένε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι κι εγώ είμαι φταίχτης για ότι μου συμβαίνει , ότι αυτοί είναι εντάξει με τη συνείδηση τους και ότι ο κόσμος τους στηρίζει.
Να τους βρίσω ,να τους γιαουρτώσω ,να τους προπηλακίσω ,δεν είναι στον χαρακτήρα μου.
Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τους απαξιώσω στην καρδιά και στο μυαλό μου.
Άλλωστε έχω πάθει το σύνδρομο του <<κουρδιστού πορτοκαλιού>>. βλέπω πολιτικό και ασυναίσθητα έχω τάση εμετού.
Εύχομαι και προσεύχομαι η επόμενη νέα γενιά πολιτικών που σήμερα είναι τα παιδιά μας που γεμίζουν τις πλατείες, να παραδειγματιστούν από την παρούσα κατάσταση να είναι δίκαιοι, καθαροί και Άνθρωποι και να μην επιτρέψουν ποτέ ξανά να μας κυβερνήσουν ανεύθυνοι, επίορκοι, φιλοτομαριστές και ανίκανοι.
